Το Δέλτα του ποταμού Έβρου στον ομώνυμο νομό της χώρας μας, οι περισσότεροι το γνωρίζουν για δύο λόγους: α) για το γεγονός ότι αποτελεί το φυσικό-υδάτινο σύνορο Ελλάδας – Τουρκίας και β) για το προστατευόμενο οικοσύστημα που φιλοξενεί.
Κάποιοι το γνωρίζουν και ως κυνηγότοπο, όμως αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι το Δέλτα του Έβρου εκτός από ζώα, πουλιά και σπάνια φυτά φιλοξενεί και μία κοινότητα ανθρώπων – ειναι οι ανθρωποι που διατηρούν τις λεγόμενες «καλύβες» για τις οποίες έχει τόσες πολλές φορές γίνει ‘ντόρος’.
Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν μία μικρή μεν, αλλά οργανωμένη κοινωνία, η οποία δεν διαφέρει σε τίποτα από τις υπόλοιπες ελληνικές μικροκοινωνίες εκτός από το γεγονός ότι είναι «πλωτή». Παρ’ όλα αυτά επιτελεί όλες τις λειτουργίες μίας τυπικής κοινωνίας –άσχετα αν πολλές απο αυτές εξυπηρετούνται με πλάβα, και φυσικά και τις θρησκευτικές.
Έτσι λοιπόν, η κοινωνία αυτή γιορτάζει τα Θεοφάνεια, όπως όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες. Η ‘άτυπη’ ενορία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Άνθιμο για τη «στέγη» του οποίου έχει μεριμνήσει ένας από τους κατοίκους του Δέλτα κτίζοντας παραπλεύρως της καλύβας του ένα εκκλησάκι, το οποίο μάλιστα αναγκάστηκε να κατασκευάσει δύο φορές καθώς το πρώτο κτίσμα είχε καταστραφεί από φωτιά.
Έμπροσθεν αυτού του ναού, ο οποίος είναι προσβάσιμος μόνο με πλάβα που διασχίζει τα δαιδαλώδη κανάλια της περιοχής, ένας ιερέας τελεί τη λειτουργία των Φώτων σε όλη της την έκταση και εν τέλει ρίπτει τον Τίμιο Σταυρό στα –πάντα παγωμένα, καθότι κινούμενα- νερά του ποταμού Εβρου, που χωρίζει ή/και ενώνει δύο χώρες και δύο πολιτισμούς.
Σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι τολμηροί να βουτήξουν για να τον πιάσουν, αν και ο Σταυρός είναι πάντα δεμένος με σκοινί για λόγους ασφαλείας. Μετά και την κατάδυση του Σταυρού ακολουθεί γλέντι επί τόπου, στο οποίο όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, είτε κατοικούν στο Δέλτα του Έβρου, είτε όχι.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η συμμετοχή σε ολη αυτή την τελετή είναι μία ξεχωριστή εμπειρία για όποιον μη μόνιμο κάτοικο του Δέλτα τη ζήσει, για πάρα πολλούς λόγους. Από την προσήλωση των ανθρώπων αυτών στα χρηστά και χριστιανικά ήθη, μέχρι την αντίθεση που σημαίνει ο καθαγιασμός των συγκεκριμένω υδάτων, τα οποία καθόλη τη διάρκεια του χρόνου γίνονται τάφος για πολλούς ανθρώπους και δη παράτυπους μετανάστες.
Από όπου και να το δει κανείς, αξίζει να ζήσει κανείς τη συγκεκριμένη εμπειρία και φεύγοντας από κει θα πάρει μαζί του την πραότητα των ανθρώπων αυτών που εμπιστεύονται τις τύχες τους στον Θεό, περισσότερο από ότι στους ανθρώπους, εκτιμούν όσα έχουν και δεν διστάζουν να τα μοιραστούν με όποιον τύχει να περάσει από τις καλύβες τους.
Όποιος καταφέρει να γιορτάσει τα Θεοφάνεια εκεί κάποια στιγμή, θα νιώσει εν τέλει ότι το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς βεβαιώνει των –συγκεκριμένων- λόγων το ασφαλές…
