Ψάχνοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για το χωριό μας, τη Μεσσούνη, διάβασα την επετειακή ομιλία της τέως προέδρου του Μορφωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου Μεσσούνης κυρίας Γιάννας Δραγανίδου, με τίτλο «Η Μεσσούνη τίμησε τους ήρωες του 40», που πραγματοποιήθηκε πριν μερικά χρόνια στον Ιερό Ναό Αγίου Πνεύματος Μεσσούνης.
Έτσι έμαθα για τον Παναγιώτη Καρατζίδη, που γεννήθηκε το 1915 στο Σιναπλή Ανατολικής Ρωμυλίας, κάτοικο εν ζωή Μεσσούνης Κομοτηνής Ροδόπης, και σκοτώθηκε αρχές Δεκεμβρίου 1940 στο Πόγραδετς, αφήνοντας χήρα τη γυναίκα του και ορφανά δυο ανήλικα κορίτσια, που μεγάλωσαν με τη φροντίδα της μπάμπως Μίχαινας. Πίστευα μέχρι τώρα ότι η γιαγιά Μίχαινα ήταν η μάνα τους.
Το έγραφε η ηρωική μοίρα του. Πρώτος χτύπησε την καμπάνα του χωριού για την επιστράτευση, πρώτος έφυγε για το μέτωπο και αυτός ήταν ο πρώτος Μεσσουνιώτης νεκρός, ηρωικά μαχόμενος, στο βουνά της Αλβανίας.
Τραυματίας πολέμου επέστρεψε και ο μουσουλμάνος συγχωριανός μας Οσμάν, που κουτσαίνοντας κρατούσε για πολλά χρόνια το περίπτερο.
Δεν έφτανε μόνο αυτό το κακό, λίγα χρόνια, μετά το έπος του 40, από αδελφικό βόλι έπεσαν νεκρά, μέσα σε τρεις μήνες, τρία παλληκάρια της Μεσσούνης, γειτονόπουλα, υπερασπιζόμενα, ως όφειλαν, τις εντολές της Πατρίδας, υπηρετώντας σε μονάδες του Ελληνικού στρατού.
Ποιόν να πρωτοκλάψει το χωριό, ποιος να παρηγορήσει την μαυροφορεμένη γειτονιά, πώς να συμπονέσει κανείς τις μανάδες, τις νεαρές χήρες, τα ανήλικα ορφανά.
Ήταν:
Ο στρατιώτης Τατσίδης Κων/νος του Ιωάννου, του 614 Τ.Π., που γεννήθηκε το 1922 στο Σιναπλή, κάτοικος εν ζωή Μεσσούνης Κομοτηνής Ροδόπης. Τραυματίσθηκε την 20η Ιουνίου 1948, σε μάχη της περιοχής Νεστορίου Καστοριάς και πέθανε την επόμενη ημέρα στο 202 Κ.Δ.Τ.
Ο στρατιώτης Παρασκευούδης Νικόλαος του Δήμου, του 628 Τ.Π.,που γεννήθηκε το1923 στο Σιναπλή, κάτοικος εν ζωή Μεσσούνης Κομοτηνής Ροδόπης. Έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στο ύψωμα Γκορίλας Σουλίου την 24η Αυγούστου 1948, αφήνοντας χήρα τη γυναίκα του και δυο ορφανά αγόρια, τριών και ενός έτους.
Ο υποδεκανέας Χαρούδης Ιωάννης του Δήμου, της ΧΙ (13ης) Μεραρχίας, που γεννήθηκε και αυτός το 1922, στο Σιναπλή, κάτοικος εν ζωή Μεσσούνης Κομοτηνής Ροδόπης. Φονεύθηκε από έκρηξη νάρκης στην Όρμα Αλμωπίας Πέλλας, την 14 Σεπτεμβρίου 1948, αφήνοντας ορφανή την τρίχρονη κόρη του και κοιλάρφανο στα σπλάχνα της γυναίκας του Μαρυγώς, το γιό του, που γεννήθηκε λίγους μήνες μετά το θάνατό του.
Στα Παγούρια Κομοτηνής Ροδόπης δολοφονήθηκε την 23η-12-1947 και ο Μανιάτης στην καταγωγή, αγροφύλακας του χωριού μας Βασίλης Γιανασόπουλος. Η κυρά Λένη έμεινε χήρα με τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι.
Τραγικότερη μορφή, ο δίχρονος Χριστάκης Δημάκης του Εμμανουήλ, που άφησε την τελευταία του πνοή, μέσα στο σπίτι, στην αγκαλιά της τραυματισμένης μάνας του. Παράπλευρη απώλεια θα πουν οι θύτες του και θα ξεπλύνουν την ευθύνη τους.
Πολλοί ήταν οι συγχωριανοί που συμμετείχαν στο έπος του 40. Ευτυχώς ήταν τυχεροί και επέστρεψαν από τα πεδία των μαχών, με μικροτραύματα, κρυοπαγήματα, αρρώστιες και κακουχίες.
Ήταν όλοι τους νεαρά προσφυγόπουλα, που με τις οικογένειές τους, εκουσίως άφησαν τις πατρογονικές τους εστίες, στο Σιναπλή της Ανατολικής Ρωμυλίας, όταν αυτές, με άδικες αποφάσεις έμειναν έξω από τα Ελληνικά σύνορα και ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς, στην Ελλάδα, που την υπερασπίσθηκαν, ακόμη και με τη ζωή τους.
Την άνοιξη του 1961, η δασκάλα μας, η κ. Τούλα, έδωσε στην πέμπτη και έκτη τάξη του δημοτικού σχολείου θέμα έκθεσης για τον πατέρα.
Όλοι εκθειάσαμε, προσθέτοντας προτερήματα, τον πατέρα μας. Περιμέναμε λοιπόν το επόμενο Σάββατο, που θα γράφαμε πάλι έκθεση, να διαβάσουμε την καλύτερη.
Πίστευα πως είχα γράψει την καλύτερη και με πολύ περηφάνια θα την διάβαζα σε λίγο και στους γονείς μου.
Πριν μας μοιράσει τα τετράδια των εκθέσεων η κυρία Τούλα, άρχισε να διαβάζει την καλύτερη, που προς έκπληξή μου, δεν ήταν η δική μου.
Ήταν πολυσέλιδη, είχε πολλά και ωραία κοσμητικά επίθετα, είχε παλληκαριά, είχε λεβεντιά, είχε ανδρεία. Όλοι ενθουσιαστήκαμε, απορούσαμε ποιος έγραψε τόσο ωραία έκθεση. Η έκπληξη μας όμως λύθηκε σύντομα με το επίλογο.
-Ύστερα ξύπνησα, ήταν όνειρο, έτσι ήταν πιστεύω ο πατέρας μου, που ποτέ δεν γνώρισα.
Εξήντα έξι κεφαλάκια έστριψαν προς τον Γιαννάκη. Έκρυβε τα δάκρια του, κοιτάζοντας ψηλά, προς τον πίνακα. Κατέβασε το κεφάλι του, τα δάκρυα ύγραναν τα παιδικά του ματάκια, κύλισαν στα μάγουλα.
Δάκρυσαν μαζί του και όλα τα ματάκια. Τα δάχτυλα και οι παλάμες τα άπλωσαν στα μάγουλα για να στεγνώσουν.
Η δασκάλα μας, με το άσπρο της μαντήλι, σκούπιζε και εκείνη τα δικά της δάκρια.
Ο Ιάντσιους, (Γιάννης Χαρούδης), ο πατέρας του, σκοτώθηκε την ημέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, 14-9-1948, πριν γεννηθεί ο γιός του, που πήρε το όνομά του, υπηρετώντας την Πατρίδα, στην Όρμα Αλμωπίας Εδέσσης, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Αναπαύεται, μακριά από τους δικούς του, στο στρατιωτικό τμήμα του κοιμητηρίου της Έδεσσας.
Αγιασμένο και ελαφρύ είναι το χώμα που σας σκέπασε και η αγκαλιά της μάνας γης.
Άδικος ο θάνατος σας, στέρησε από σας τα νιάτα και από τις οικογένειές σας το στήριγμα της ζωής, τον πατέρα.
Σας πρέπει, τιμή και δόξα, αθάνατοι ήρωες της Μεσσούνης.
Περάσατε για πάντα στις χρυσές σελίδες της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας.
Σας τιμούμε με ταπεινότητα και σεβασμό, για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση που δείξατε για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της Πατρίδας μας.
Η μνήμη σας είναι αιωνία, τα κόκκαλα σας αγιασμένα, οι πράξεις σας ηρωικές. Άδικος ο θάνατος σας, στέρησε από σας τα νιάτα και από τις οικογένειές σας το στήριγμα της ζωής, τον πατέρα.
Σας πρέπει, τιμή και δόξα, αθάνατοι ήρωες της Μεσσούνης.
Περάσατε για πάντα στις χρυσές σελίδες της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας.
Σας τιμούμε με ταπεινότητα και σεβασμό, για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση που δείξατε για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της Πατρίδας μας.
Η μνήμη σας είναι αιωνία, τα κόκκαλα σας αγιασμένα, οι πράξεις σας ηρωικές.
{Πηγή δημοσίευσης: http://paratiritis-news.gr/, του Τάσου Γιοβανούδη26/10/2017}
