Ποιος δεν έχει στείλει «κάτω τα φαρμάκια» με ένα ποτήρι ρετσίνα «Μαλαματίνα»; Ποιος δεν έχει γιορτάσει τη χαρά του, ποιος Σαλονικιός δεν έχει πιει «Τούμπα Λίμπρε» (σ.σ. ρετσίνα με κοκα-κολα), ποιος δεν έχει παραγγείλει μια «Μαλάμω»;
Πόσοι όμως ξέρουν ότι η πιο διασημη ρετσίνα της Ελλάδας γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη και μάλιστα σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για τη χώρα;
Ήταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950 όταν ο Ευάγγελος Μαλαματίνας (κατά κόσμον «Βακης») αποφασιζε να καθιερώσει την εμφιάλωση της ρετσίνας στη φιάλη που όλοι ξέρουμε σήμερα και για τα δεδομένα της εποχής να την κάνει «viral».
Ο Βάκης Μαλαματίνας ήταν γιος του Τενέδιου Κωνσταντίνου Μαλαματίνα, που κατείχε τη τέχνη της οινοποιίας και είχε μεταναστεύσει με την οικογένεια του στην Αλεξανδρούπολη, μετα τους διωγμούς που είχαν υποστεί οι Έλληνες της Τουρκίας στη Μικρασιατική Καταστροφή.
Ο Βάκης όμως σπουδάζει Χημικός – Οινολόγος και στις αρχές της δεκαετιας του ’40 παραλαμβάνει από τον πατέρα του τα ηνία της επιχείρησης και τελειοποιεί τη γεύση και το άρωμα της ρετσίνας καθώς θα εισάγει την επιστημονική γνώση στην παραγωγή κρασιού, εκσυγχρονίζοντας και αναβαθμίζοντας την παραγωγική διαδικασία.
Μετά και την εμφιάλωσή της στη γνωστή μας φιάλη, η «Μαλαματίνα» κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά και ακόμη και σήμερα είναι η βασίλισσα στο συγκεκριμένο είδος κρασιού.
Σήμερα, η οινοποιεία «Μαλαματίνα» εδρεύει πλέον στο Καλοχώρι της Θεσσαλονίκης σε μια μονάδα παραγωγής 40.000 φιαλών την ώρα, όμως στο Α’ Νεκροταφείο της Αλεξανδρούπολης υπάρχει ο οικογενειακός τάφος που υπό προϋποθέσεις θα μπορουσε να αποτελεί και μνημείο για την πόλη και όχι μόνο.
Στον «Οίκο Μαλαματίνα» βρίσκονται θαμένοι τόσο ο Βάκης όσο όμως και ο πατέρας του Κωνσταντίνος που σε αυτούς οφείλεται η ύπαρξη του κιτρινωπού κρασιού που έχει συντροφεύσει γενιές και γενιές Ελλήνων στις λύπες, τις στενοχώριες και τις χαρές τους.
Σε αυτόν τον τάφο υπάρχει και το αποχαιρετηστήριο σημείωμα του τότ Διευθυντή του Χημείου του Κράτους προς τον Βάκη Μαλαματινα, που γράφει: «…δούλεψες με αγάπη, εμπιστοσύνη, σπατάλη του εαυτού σου… δίδαξες… ο σπόρος απλώνεται…».
