Η πικρή ιστορία της ζάχαρης μου ήρθε στο νου, όταν άκουσα ότι ο κ. Τσίπρας οδεύει στα Σκόπια συνοδευόμενος από μια εκατοντάδα επιχειρηματιών για να συνάψουν συμφωνίες με τους γείτονες. Δεν θα ήταν μια καλή ιδέα να τους δείξει πώς εννοεί την ανάπτυξη στη χώρα μας;
Η ιστορία αρχίζει το 1960, όταν η ανώνυμη εταιρεία Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης ΑΕ (εφεξής, ΕΒΖ) ιδρύθηκε ως θυγατρική της Αγροτικής Τράπεζας (που βρίσκεται υπό εκκαθάριση). Η Αγροτική κατείχε το 82.33% των μετοχών της ΕΒΖ. Τα χρόνια εκείνα κυριαρχούσε το μοντέλο της καρατικοδιαίτης ανάπτυξης σε συνδυασμό με το ρουσφετολογικό σύστημα διοίκησης της χώρας.
Η πορεία της ΕΒΖ, έκτοτε, είχε τα πάνω και τα κάτω της. Κάποια στιγμή απογειώθηκε, δημιούργησε θυγατρικές στα Βαλκάνια και φάνηκε να παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της περιοχής. Σε τοπικό επίπεδο, οι τευτλοπαραγωγοί αποτέλεσαν μια σημαντική παραγωγική ομάδα.
Η υπονομευμένη, όμως, πορεία της εταιρείας, οδηγούσε, μαθηματικά, στην καταστροφή της. Τα ΔΣ των εγκάθετων που διαδέχονταν το ένα το άλλο, όταν έβλεπαν ότι το κλίμα για την ελληνική ζάχαρη στις αγορές γινόταν αρνητικό και ο διεθνής ανταγωνισμός αγρίευε, δεν πρότειναν μια βιώσιμη λύση για την ΕΒΖ. Απλώς, ακολουθούσαν την πεπατημένη: ζητούσαν, δηλαδή, την ανάληψη της ευθύνης για την πορεία της εταιρείας και την οικονομική διαχείρισή της από το κεντρικό κράτος, ενώ οι ίδιοι απολάμβαναν παχυλές αποζημιώσεις για την διοίκηση της πάλαι ποτέ ακμαίας ΕΒΖ.
Η «στραβή» έκατσε στην βάρδια του εργατοπατέρα Λαφαζάνη, στην πρώτη «ηρωϊκή» περίοδο διακυβέρνησης του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
Λίγοι θα θυμούνται ότι τότε οι άσχετοι και θεσμοφόνοι Συριζαίοι κυβερνούσαν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, έχοντας καταργήσει το κοινοβούλιο.
Μάλιστα, αφιέρωσαν μια από τις πρώτες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου στην ΕΒΖ. Τι έκαναν με αυτήν; Μα, «έσωσαν» την εταιρεία με τον παλιό καλό τρόπο: της χάρισαν 30 εκατομμύρια ευρώ για να «ανασάνει» και κλώτσησαν το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η κυβέρνηση έκανε ότι αναζητούσε κάποιον επενδυτή, αντιστεκόμενη, βεβαίως, στις «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές εξυγίανσης της εταιρείας. Τελικά, όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου –βλ. εκλογές– η κυβέρνηση εμφανίσθηκε με το ηρωικό αφήγημα ότι έσωσε την ΕΒΖ. Δεν είπε, όμως, ότι πρώτα είχε περάσει μια τροπολογία στα μουλωχτά, με την οποία «μεταφέρει» τους 1.049 υπαλλήλους της ΕΒΖ στον στενό δημόσιο τομέα. Σύμφωνα με την παλιά καλή συνταγή, τους μισθούς των χιλίων νέων υπαλλήλων θα πληρώνει, βρέξει-χιονίσει, ο δυστυχής φορολογούμενος του οποίου, κατά τα λοιπά, η φοροδοτική ικανότητα έχει εξαντληθεί.
Αφού, λοιπόν, έγινε αυτή η τοποθέτηση και αφού η εταιρεία ξεφορτώθηκε, μέσω της υπαγωγής της στις πτωχευτικές διαδικασίες, τα χρέη της, είναι έτοιμη προς πώληση. Ο «ήρωας» επενδυτής δήλωσε συγκινημένος από την προσπάθεια της κυβέρνησης να σώσει την ΕΒΖ και, βεβαίως, είναι έτοιμος να την οδηγήσει στον ανταγωνιστικό παράδεισο.
ΥΓ1. Εκείνο το ελατήριο της ανάπτυξης στο οποίο αναφέρονταν πολλά κυβερνητικά στελέχη, λέτε να εκτιναχθεί επιτέλους; Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι η ολική επαναφορά σε πρακτικές που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία, θα μας οδηγήσει με ασφάλεια και στην επόμενη. Με οδηγό τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά.
ΥΓ2. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: μην ξεχάσουμε τις αμοιβές των μελών του ΔΣ της ΕΒΖ οι οποίες ανέρχονται σε 500.000 ευρώ ετησίως. Ελπίζω να βρεθεί και γι αυτούς μια ευπρεπής λύση…
[Φωτό: Konstantinos Tsakalidis / SOOC]
{Πηγή δημοσίευσης: https://www.protagon.gr, του Παναγιώτη Καρκατσούλη, υποψήφιου βουλευτή στην Α’ Αθηνών με το Κίνημα Αλλαγής, 3/4/2019}
