Μόλις λίγες ημέρες από την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας και, δυστυχώς, κάποιοι, σπεύδουν να μας πουν ότι δεν ενήργησαν σωστά τα παλικάρια, παραβλέποντας προφανώς το “εξαπίνης” !
Τρισμακάριοι, όσοι κρατούν και δε λυγούν, αλλά πότε, σε ποια χρονική στιγμή ,γιατί όταν ο εχθρός σε αρπάζει κυριολεκτικά, ποιες δυνατότητες έχεις να πολεμήσεις, να αντιδράσεις! Ορθόν το λεγόμενο: «ο Έλληνας στρατιώτης δεν παραδίδει τα όπλα», αλλά όταν αρπάζεται μαζί με το όπλο -γιατί ένα σενάριο Χ έλεγε αυτό -τι μπορεί να κάνει.
Από την άλλη, η απουσία εμπόλεμων καταστάσεων και άρα η μακρά περίοδος ειρήνης, λειτουργεί και σαν αναισθητικό, που σε κάνει να θες και να μην μπορείς!
Ποιος φανταζόταν τι θα συμβεί, όταν παρόμοια περιστατικά περνούσαν απαρατήρητα, γιατί μια μακρά «συναλληλία», τοπικά εφαρμόσιμη, απομάκρυνε τις υποψίες!
Σφάλματα κάνεις, όταν δοκιμάζεσαι ή αναγνωρίζεις τη λαθεμένη κίνηση. Με τους στρατιωτικούς μας, δεν συνέβη παρά μονάχα ο αιφνιδιασμός, τι τάχα να έκαναν.
Ας μην βγαίνουμε, λοιπόν, να λέμε ότι δεν αγωνίστηκαν! Να αγωνιστούν πώς! Δεν χαρακτηρίζονται αιχμάλωτοι αλλά όμηροι και όποιος διαχωρίσει τις δύο έννοιες και τις μελετήσει, θα αντιληφθεί ότι ναι, υπέφεραν και αυτοί και οι οικογένειές τους!
Αγωνιούσε σύσσωμο το ελληνικό έθνος για δυο «ανθούς» που κράτησαν τη ζωντάνια τους -τι μεγαλείο- κάτω από το πόδι του εχθρού , μέχρι που αφέθηκαν ελεύθεροι, για να τους παραλάβουμε, αφού επέζησαν, να τους συγχαρούμε για την εγκαρτέρηση και το υψηλό φρόνημα αλλά όχι και να τους «δικάζουμε» με τις θεωρίες μας και την κριτική μας!
{Πηγή δημοσίευσης: http://paratiritis-news.gr/, της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά, φιλόλογου, συγγραφέα, κριτικού, 22/8/2018}
