Με παραβολή μιλά και σήμερα ο Κύριός μας, θέλοντας να προσδιορίσει την πραγματικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και να υποδείξει την επιθυμητή και πλέον συμφέρουσα για τον άνθρωπο οδό. Ένας δούλος βρήκε στον δρόμο του έναν σύνδουλό του, στον οποίο είχε δανείσει ένα ευτελές ποσό, που όμως ακόμη δεν του είχε επιστραφεί. Όρμησε λοιπόν επάνω του και τον έπνιγε, απαιτώντας την επιστροφή του οφειλουμένου μικροδανείου.
Παρά τις ικεσίες του οφειλετη, ο οποίος γονατιστός τον παρακαλούσε για μια πίστωση χρόνου , μέχρι να βρεί το οφειλόμενο ποσό, ο δανειστής δούλος έσυρε τον σύνδουλό του και τον έκλεισε φυλακή. Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι αυτή η συμπεριφορά του δανειστή δούλου προς τον οφειλέτη σύνδουλό του είναι καθόλα νόμιμη και λογική. Κατά την κυρίαρχη παγκόσμια οικονομική αρχή, «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται»
Με βάση την τετράγωνη αυτή λογική, είναι απολύτως φυσιολογικό να διεκδικείται και να επιβάλλεται η εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί, κυρίως γιατί είναι ευθύνη του καθενός συμβαλλομένου να σκέπτεται τα συμφέροντά του και μόνον, να τα υπερασπίζεται και να τα κατοχυρώνει, θεωρώντας εκ προοιμίου άκαμπτη και σκληρή τη στάση του αντισυμβαλλομένου του.
Ο συλλογισμός αυτό αποτελεί και την πεμπτουσία της καπιταλιστικής ηθικής.
Τι ξεχνά όμως ο δανειστής δούλος; Τι καθιστά τη συμπεριφορά του προς τον οφειλέτη σύνδουλό του απαράδεκτη; Ότι την αμέσως προηγούμενη στιγμή, όχι άλλος σύνδουλός του, αλλά ο ίδιος ο Κύριος του, του είχε χαρίσει ένα δυσθεώρητο ποσό, που χρωστούσε και δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αποπληρώσει, ακόμη κι αν ξεπουλούσε όλα τα υπάρχοντά του, ακόμη και τα μέλη της οικογένειάς του και τον εαυτό του τον ίδιο.
Με άλλα λόγια ο Χριστός έρχεται να μας θυμίσει τις άπειρες ευεργεσίες του Αγίου Θεού προς εμάς. Ευεργεσίες που μας δωρήθηκαν χωρίς να τις αξίζουμε. Είμαστε χρεώστες σε τέτοιο βαθμό που τίποτε δεν θα ήταν ικανό να αντισταθμίσει την αμαρτωλή αποστασία μας.
Αν λοιπόν εμείς είμαστε ωφελημένοι από μία τέτοια θεία αγάπη, δεν είμαστε και υπόλογοι και υπεύθυνοι απέναντί της για το πως την απολαμβάνουμε και τη διαχειριζόμαστε στη ζωή μας;
Κι αν άξιοι όντες των χειρότερων τιμωριών απολαμβάνουμε τις μεγαλύτερες ευεργεσίες, με ποιο δικαίωμα δεν θα μιμηθούμε έστω στο ελάχιστο τον θεό Πατέρα, αντιγράφοντας με ψήγματα αγάπης προς τους συνανθρώπους μας την δική Του συμπεριφορά.
{Πηγή δημοσίευσης: http://paratiritis-news.gr/, 11/8/2018}
