Στη χώρα του Περίπου
του θορύβου και του ρύπου
έμαθα να ζω
Όλα τα παλιά μου κλέη
γίναν βάσανα και χρέη
και με λέν’ χαζό
(Δ.Ξένος, Σε μια χώρα του Περίπου)
Οι μύθοι της Διαμεσολαβημένης Δημοκρατίας και οι απομυθοποιήσεις της Λαϊκής (παρα)Δημοκρατίας έχουν ένα κοινό στοιχείο:
Πιστεύουν ότι «τέρατα» είναι πάντοτε οι άλλοι. Ότι οι ίδιοι δεν διατρέχουν τον κίνδυνο της τερατογένεσης ή της τερατοποίησης.
Κατά συνέπεια οφείλουν να μας «μετ-αλλάξουν».
Οι «ανούσιοι δεξιοί» και οι «περιούσιοι αριστεροί» πέφτουν στην ίδια παγίδα. Ασκούν πολιτικές με βάση αναμορφωτικές στοχεύσεις (υπέρ του ανθρώπου-πολίτη), οι οποίες εκπορεύονται από αυταπάτες και καταλήγουν σε παραμορφώσεις του Πολιτεύματος.
Θέλουν και οι μεν και οι δε «να γίνουμε άλλοι, να σκεφτόμαστε διαφορετικά, να πράττουμε τηρώντας (τους δικούς τους) νόμους και προφήτες. Ευελπιστούν να μας μεταμορφώσουν ριζικά, την ίδια στιγμή που μας γεμίζουν το μυαλό (και την τσέπη;) με φαντασιώσεις ανωτερότητας (είτε με βάση το DNA της φυλής είτε με αναφορά στο σκληρό μέταλλο της αντοχής ορισμένων). Κι όλα αυτά μέσα σε μιά θολούρα προσεγγίσεων.
Ως λαό οι δεξιοί νοούν τους υπηκόοους και οι αριστεροί τους ανυπάκουους. Ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας οι πρώτοι θεωρούν το αγοραίο αλάθητο της κυβερνώσας ελίτ και οι δεύτεροι την ιδεολογική καθαρότητα της κυβερνώσας κομματικής νομενκλατούρας.
Ως αυτονομία οι δεξιοί εκλαμβάνουν την υπεράνω των νόμων λειτουργία του κατεστημένου, ενώ οι αριστεροί τη σκοπιμότητα που προκύπτει από την αδιάσπαστη γραμμή «θεωρίας-πράξης».
Άπαντες βέβαια ομνύουν στις αρχές του (λεγόμενου) «δημοκρατικού τόξου», αρνούμενοι ταυτόχρονα τον εξτρεμισμό-λαϊκισμό και τη διακομματική συναίνεση.
Σύγχυση εννοιών ή παράκρουση ιδεοληψιών ή πολύχρωμη διαπλοκή;
Ασθενής μνήμη της κοινωνίας, δίχως σθένος λόγος των διανοουμένων, σθεναρή αντίσταση των πάσης φύσεως συμφερόντων συγκροτούν ένα νέο «εθνικό»(;) κίνημα: αυτό των μιθριδατικών (παρα) δόσεων επικίνδυνης αφέλειας ως προς τις δυνατότητες συνεχούς αναθεώρησης της Ιστορίας (της δικής μας και των άλλων).
Η απώλεια κρίσης δεν είναι συνήθως στιγμιαίο γεγονός. Ο απωλέσας δύσκολα επανέρχεται πλήρως. Όσοι δεξιοαριστεροί νομίζουν ότι «γράφουν ιστορία κατά το δοκούν» ή και όσοι φανατικοί βαυκαλίζονται ότι η «αιματοποσία» των αντιπάλων συνιστά δημοκρατική κοινοβουλευτική κανονικότητα, ας ξανα (;) διαβάσουν το μύθο του Σισύφου κι ας αφήσουν τη χώρα να βγει από το σκοτεινό πηγάδι (ή μήπως πίθο;) στο φως. Αρκετά με τους ζογκλέρ, τους μάγους και τους γελωτοποιούς.
Ήρθε η ώρα της Πραγματικής Πολιτικής από καθαρούς και υπεύθυνους πολιτικούς που δεν θα μας τάξουν θαύματα αλλά και που δεν θα μας κάνουν να νοιώσουμε (και πάλι) θύματα.
ΥΓ.: Ωσάν συνειδητός αριστερός
δεν πίστευε στην έγερση εκ του τάφου.
Μονάχα μιά φορά, εκεί που κουτσοπίναμε,
γυρνά και μου ψιθύρισε: «Πιστεύω,
αλλά να μένει τούτο μεταξύ μας».
(Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Ηλίου και Σελήνης άλως)
{Πηγή δημοσίευσης: http://paratiritis-news.gr, του Γιάννη Πανούση, 13/11/2018}
