Αν και σε όλες τις παρελάσεις των εθνικών επετείων, παίρνουν μέρος Πολιτιστικοί Σύλλογοι στην Αλεξανδρούπολη, σε αυτήν της 14ης Μαΐου συμμετέχουν ακόμη περισσότεροι δίνοντας της μία ιδιαίτερα φολκλόρ διάσταση. Χωρίς βέβαια αυτό να είναι κακό.
Η επέτειος της 14ης Μαΐου είναι ιδιαίτερα σημαίνουσα για την Αλεξανδρούπολη καθώς τότε απελευθερώθηκε από τη βουλγαρική κατοχή και ενσωματώθηκε στον εθνικό κορμό, γεγονός που συνέβη το 1920 και φέροντας τότε ακόμη το όνομα Δεδε Αγάτς. Οι πρώτοι πρόσφυγες κάτοικοι της κατάγονταν από την ευρύτερη περιοχή της Αίνου που ανήκει στη σημερινή Τουρκία.
Πέριξ αυτής δραστηριοποιούνταν από πολύ παλιά οι Σαρακατσάνοι, που όταν εγκατέλειψαν τον νομαδικό βίο που τους χαρακτήριζε εγκαταστάθηκαν είτε μέσα στην πόλη ή σε περιαστικούς οικισμούς και ενσωματώθηκαν στον πληθυσμό της.
Προϊόντος του χρόνου, η συνεχώς αναπτυσσόμενη Αλεξανδρούπολη ανέπτυξε την δική της αστική τάξη, ενώ σε αυτήν δημιουργήθηκαν αρμενική, εβραϊκή, καθολική κοινότητα, ενώ δεδομένης της γεωγραφικής της θέσης εδώ ζούσαν κατά καιρούς διπλωμάτες διαφόρων χωρών. Αναπόσπαστο κομμάτι του πληθυσμιακού της μωσαϊκού οι Καππαδόκες και φυσικά οι Πόντιοι. Απόγονοι αμφότερων των ομάδων ζουν ακόμη και σήμερα στην πόλη και τους οικισμούς της και προσθέτουν κι αυτοί τις δικές τους πινελιές στο πορτρέτο της πρωτεύουσας του Έβρου.
Το λιμάνι, ο σιδηρόδρομος και αργότερα και το αεροδρόμιο βοηθούν την Αλεξανδρούπολη να αναπτυχθεί με γρήγορους ρυθμούς και την καθιστούν πρωτεύουσα του νομού Έβρου. Ως τέτοια μετατρέπεται σταδιακά στο διοικητικό κέντρο του Νομού, και κατά συνέπεια αποτελεί πόλο έλξης «μεταναστών» από το βόρειο τμήμα του Έβρου.
Πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν προσφυγική καταγωγή με τις προγονικές τους εστίες να βρίσκονται στην ανατολική όχθη του Έβρου κι έτσι προσθέτουν επιπλέον στοιχεία στο ‘DNA’ της Αλεξανδρούπολης.
Ταυτόχρονα, πολλοί βορειοεβρίτες επενδύουν στην Αλεξανδρούπολη, αποκτούν ακίνητη περιουσία εντός των ορίων της και ακόμη και αν δεν γίνονται μόνιμοι κάτοικοι της συμβάλλουν με τον τρόπο της στη διαμόρφωση της ταυτότητας της.
Η Αλεξανδρούπολη απέχει από το βορειότερο τμήμα του Έβρου περισσότερο από 150 χιλιόμετρα. Προφανώς η απόσταση αυτή εμπεριέχει διαφορές και στην κουλτούρα, την νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης και δράσης των κατοίκων του Έβρου, αλλά όμως η Αλεξανδρούπολη δεν είχε διαμορφωθεί έτσι αν δεν υπήρχαν οι βορειοεβρίτες και το αντίστροφο. Άλλωστε, όλοι μοιράζονται την ίδια αγάπη για το ελληνικό έδαφος στο οποίο ζουν.
Φέτος η Αλεξανδρούπολη γιόρτασε 99 χρόνια από την ημέρα της απελευθέρωσής της. 99 χρόνια κατά τα οποία όλοι οι άνθρωποι που έζησαν και ζουν σε αυτήν -ανεξαρτήτως καταγωγής- συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής της ταυτότητας που πλέον είναι αναγνωρισμένη ακόμη και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Η μόνη ευχή που μπορεί να κάνει κανείς είναι η πόλη (και μαζί με αυτήν όλος ο Έβρος) να συνεχίσει να αναπτύσσεται και να έχει πάντα την αγκαλιά της ανοιχτή αποτελώντας ένα σταυροδρόμι συνάντησης ανθρώπων και πολιτισμών.
Περισσότερες φωτογραφίες, εδώ:
[photo:Φορεσιές Μάρηδων (πληθυσμιακή ομάδα με εστίες σε 13 χωριά πέριξ της κοιλάδας του Ερυθροποτάμου) / ΠΣΠΧ ‘ο Έβρος’ ]
{Πηγή δημοσίευσης: https://reportal.gr/ , 15/5/2019}
