Είναι γνωστό ότι η Κομοτηνή στον δημόσιο χώρο διακρίνεται από τις εντατικές προσπάθειες απο-ιστορικοποίησής της, εφόσον στη διαχείριση της πολιτιστικής της κληρονομιάς, των μνημείων και του ιστορικού εν γένει χώρου πράττει έξω από τα καθιερωμένα. Στην Κομοτηνή έτσι μουσεία παραμένουν κλειστά, όπως π.χ. η Συλλογή του Ιδρύματος Νικολάου Παπανικολάου, αγνοείται η ιστορική και αρχιτεκτονική αξία μνημείων όπως το Ιμαρέτ, το αρχαιότερο στον ελληνικό χώρο, και είναι διακριτές οι προσπάθειες αποσύνδεσης της Τσανακλείου Αστικής Σχολής με τον ιδρυτή της Νέστορα Τσανακλή, τέκνον, ως λέγεται, Κομοτηνής.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι εξαιρετική η προσπάθεια που καταβάλλουν ιδιώτες και φιλέρευνοι πολίτες να προσπορίσουν νέο ιστορικό υλικό και να εμπλουτίσουν τις ήδη υπάρχουσες πληροφορίες για την Κομοτηνή του 20ου αιώνα, στην έρευνα και καταγραφή της οποίας κυρίαρχη είναι η θέση της Καλλιόπης Παπαθανάση-Μουσιοπούλου που μελέτησε με αφοσίωση τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών και μετέφερε έγκυρες πληροφορίες για το χρονικό ενσωμάτωσης της πόλης στον ελληνικό κορμό, καθώς και τα αρχεία του Χαρισίου Βαμβακά, εκπροσώπου του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Θράκη.[1]
Η διασυμμαχική διοίκηση της Θράκης
Εξάλλου η Κομοτηνή οδηγήθηκε στην ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό, στις 20/5/1920, με το πέρας της δεύτερης βουλγαρικής κατοχής «και πριν υπογραφεί η Συνθήκη Ειρήνης με τη Βουλγαρία», όπως γράφει ο Ελευθέριος Τσινταράκης [2] για τη συγκεκριμένη περίοδο, «όταν το Συμβούλιο των Μεγάλων Δυνάμεων, κατόπιν επιστολής του Βενιζέλου, αποφάσισε τη διασυμμαχική κατάληψη της δυτικής Θράκης, το φθινόπωρο του 1919.
Ολιγάριθμα τότε συμμαχικά στρατεύματα, υπό τον γάλλο συνταγματάρχη Αλλιέ, κατέλαβαν τα σπουδαιότερα κέντρα νια την εξασφάλιση των συγκοινωνιών και της σιδηροδρομικής γραμμής Κουλελί Μπουργκάς (Πύθιον) – Κωνσταντινούπολης.
H είσοδος του ελληνικού στρατού στη Θράκη
Η είσοδος του ελληνικού στρατού στη δυτική Θράκη καθυστέρησε. Λόγω συμμαχικών αντιδράσεων, τελικά όμως στις 4 Οκτωβρίου 1919, η 9η Μεραρχία, υπό τον υποστράτηγο Γ. Λεοναρδόπουλο, κατέλαβε την Ξάνθη και συμμαχικά στρατεύματα, υπό τον υποστράτηγο Σαρπύ, την υπόλοιπη δυτική Θράκη μέχρι το Κάραγατς (Ορεστιάδα). Επίσημη γλώσσα ορίσθηκε η γαλλική και σημαία της Διασυμμαχικής Θράκης (Thrace Interalliee), η αποτελούμενη από τρεις κάθετες λωρίδες υφάσματος σε άσπρο-μπλε-άσπρο χρώμα.
Η Θράκη υπό γαλλική διοίκηση
Ο έλληνας αντιπρόσωπος στη Διασυμμαχική Επιτροπή, Χαρίσιος Βαμβακάς πέτυχε να καθιερωθεί ως επίσης γλώσσα μετά τη γαλλική, κατά σειρά η ελληνική και η τουρκική. Τη διοίκηση της περιοχής ανέλαβαν οι Γάλλοι.
Ο Σαρπύ διαίρεσε τη δυτική Θράκη σε τρεις διοικητικούς τομείς.
α) της Ξάνθης με στρατιωτικό διοικητή τον Λεοναρδόπουλο,
β) της Γκουμουλτζίνας, με στρατιωτικό διοικητή τον γάλλο αξιωματικό Ντοριέ και
γ) του Κάραγατς με στρατιωτικό διοικητή τον Ρουντενέ».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
{Πηγή δημοσίευσης: http://paratiritis-news.gr, της Τζένης Κατσαρή-Βαφειάδη, 12/5/2018}
