Σοβαρή μείωση αριθμού των μαθητών στην Ξάνθη, καταγράφει η Εύη Στυλιανίδου, Διευθύντρια της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και μιλώντας στον Κοσμά Γεωργιάδη, ανέφερε χαρακτηριστικά: «μόνο τέσσερα σχολεία θα είναι με 270 μαθητές. Τις προηγούμενες χρονιές ήταν πολύ περισσότερα τα σχολεία με 290 και 300 μαθητές. Έχουμε μειώσεις ενός ή δύο τμημάτων σε κάθε μεγάλο σχολείο».
Αυτή δυστυχώς η ζοφερή εικόνα παρουσιάζεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα, σύμφωνα με τις επίσημες αναφορές, όμως στην Ξάνθη, το πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι οξύτερο.
Σε μία ακριτική Ξάνθη όπου μετά την Ροδόπη έρχεται η σειρά της για να αλλάξει ο πληθυσμιακός χάρτης, με δεδομένο ότι στο Δροσερό και σε άλλες ομάδες πληθυσμού, οι γέννες συνεχίζονται κανονικά, άσχετα από το βιοτικό επίπεδο και τις συνθήκες διαβίωσης ενός παιδιού.
Δυστυχώς οι Χριστιανικές οικογένειες και οι πολίτες που είναι σε ηλικία τεκνοποίησης, έπαψαν να γεννούν με κυριότερα προβλήματα, σύμφωνα με το δικό μας ρεπορτάζ την αδυναμία να μεγαλώσουν ένα παιδί τα νεαρά ζευγάρια, λόγω έλλειψης οικονομικής δύναμης.
Οι αιτίες που τα νεαρά ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά είναι πρωτίστως η έλλειψη καλά αμειβόμενης εργασίας.
Δεν αρκούν τα χρήματα με τα οποία αμείβονται από την εργασία τους τα νεαρά ζευγάρια.
Οι πάρα πολλές πάγιες υποχρεώσεις του νοικοκυριού μοιραία απορροφούν το μεγαλύτερο κομμάτι των εσόδων, καθιστώντας αδύνατη έως απαγορευτική την τεκνοποίηση.
Μάλιστα ο άτυπος πλειστηριασμός της αύξησης των αποδοχών ενός νέου ανθρώπου με επίκεντρο τον βασικό μισθό που το ένα κόμμα θα αυξήσει στο 751 και το άλλο στα 801, αν δεν είναι κατάντια, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.
Δεύτερο σε ιεράρχηση πρόβλημα, είναι η ακριβή στέγη και η εξαγγελία της κυβέρνησης για φθηνό σπίτι περνάει μέσα από την ληστρική διάθεση των τραπεζών, οι οποίες προασπιζόμενες το κέρδος, έστειλαν στις καλένδες τις κυβερνητικές εξαγγελίες όπου η ληστρική συμπεριφορά τους και η ευκαιρία της «αρπαχτής» των ιδιοκτητών ακινήτων, έφτασαν το κόστος κατοικίας να είναι απαγορευτικό για τα νέα ζευγάρια.
Αποτέλεσμα, 2 περίπου στα 100 ζευγάρια, να έχουν την τύχη να κάνουν χρήση του εξαγγελθέντος κυβερνητικού προγράμματος, όπου στην ουσία έμεινε ανενεργό.
Μοιραία ο πληθυσμός της Ξάνθης μειώνεται αφού δεν γεννιούνται νέα παιδιά και εύλογα οι μαθητές θα λείπουν από τα σχολεία.
Έχουμε την αίσθηση ότι τα κουφάρια των σχολείων που κάποτε έσφυζαν από ζωή στα χωριά της Ξάνθης, θα τα δούμε και στην πόλη, την στιγμή, που σύμφωνα με την Εύη Στυλιανίδου, απαιτείται και νέο σχολείο στο Δροσερό. Αυτή η φράση τα λέει όλα.
Στο Δροσερό απαιτούνται σχολεία και στην πόλη της Ξάνθης θα κλείσουν σε βάθος δεκαετίας, είναι μαθηματικά επιβεβαιωμένο. Άλλωστε οι αριθμοί είναι αμείλικτη όπως ακριβώς αμείλικτη είναι η αδιαφορία της πολιτείας.
Όσο δε για το κόστος διαβίωσης – επιβίωσης – των οικογενειών με τις καθημερινές ληστρικές αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης, κάνει απαγορευτική την συμβίωση νέων ζευγαριών πόσο μάλλον να τεκνοποιήσουν κιόλας.
Στο δια ταύτα.
Ο ρόλος του κράτους είναι να ρυθμίζει τα κύρια θέματα που απασχολούν τους πολίτες απέναντι στην ληστρική διάθεση των τραπεζών και φυσικά στην κερδοσκοπική διάθεση ορισμένων πολιτών που βρήκαν την ευκαιρία, ανεξέλεγκτα να ανεβάζουν τις τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης και να φτάνουν τις τιμές των ακινήτων στα ύψη, καθιστώντας απαγορευτικό το σπίτι για τα νέα ζευγάρια που έχουν την δυνατότητα να τεκνοποιήσουν.
Άρα οι Ξανθιώτες και όλοι οι Έλληνες, δεν θέλουν ένα κράτος απλά να διαπιστώνει ότι τράπεζες και μεσάζοντες ανεβάζουν στα ύψη την αξία του χρήματος που δανείζουν ή τα βασικά είδη να πιάνουν ουρανό.
Αυτό το διαπιστώνουν οι ίδιοι οι πολίτες στην καθημερινότητά τους και δεν χρειάζεται «διαπίστευση» από το κράτος.
Το κράτος πρέπει να νομοθετήσει. Και όταν προεκλογικά νομοθετεί για την αγορά πρώτης κατοικίας για τα νέα ζευγάρια που μπορούν να τεκνοποιήσουν, θα πρέπει να διασφαλίσει το γεγονός ότι οι τράπεζες δεν θα εκμεταλλευτούν αυτό το ευεργέτημα για να κερδίσουν, αλλά από τα υπερκέρδη τους να στηρίξουν την κοινωνία.
Δεύτερο και σημαντικό, πώς γίνεται ένα κράτος να διαπιστώνει αισχροκέρδεια και κανένας που αισχρά, αδιάφορα και ψυχρά κερδίζει, δεν πάει στην φυλακή και ενώ ο μέσος πολίτης, αν χρωστά στην εφορία και γενικά στο δημόσιο, είναι με το ένα πόδι στην φυλακή;
Μήπως πλέον είναι καιρός η κυβέρνηση η οποία θα προκύψει από την κάλπη της 25ης Ιουνίου να σκύψει πάνω από το πραγματικό πρόβλημα;
Τι να το κάνεις αν κάποια στιγμή «στρώσουν» τα πράγματα αλλά το ένα στα 20 παιδιά στο σχολείο, θα είναι χριστιανόπουλο; – Μακριά από εμάς τα θέματα ρατσισμού.
Όμως, εφ όσον οι κάτοικοι της Ελλάδος είναι οι Έλληνες, μάλλον για αυτούς πρώτα θα συζητάμε και θα νομοθετούμε.
Όλα τα άλλα περί παγκοσμιοποίησης είναι για να κερδίζουν οι «μεγάλοι», εμπορευόμενοι την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο των Ελλήνων Πολιτών, που προς το παρών, μπαίνουν στην «αγρανάπαυση» σε μία προσπάθεια επιβίωσης, πόσο μάλλον να τεκνοποιήσουν κιόλας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
{Πηγή δημοσίευσης: https://www.xanthitimes.gr/, του Αλέξανδρου Παυλικιάνου, 16/6/2023}
